Deze post gaat niet over boeken, over mijn studie, of over zingen. Sorry. Also, mijn many spijts voor de dramatische titel, daar had ik even zin in. Het voelt zo. Also, taal is all over the place.
For some reason is dit een fijne kleur om in te schrijven. Ik voelde de blogpostschrijfkriebels al een tijdje, maar nu dan toch echt maar, want er is weer eens iets gebeurd. Ik was blij aan het bijkomen van deadlines en stress in mijn blije studentenstadje Groningen toen ik dinsdagavond/woensdagochtend (het was half vier) een appje kreeg. Gelukkig had het universum me gezegend met een goede vriend in de buurt die nog wakker was, die direct bereid was om mij naar thuisthuis te brengen. Want, get this, mijn ouders hebben een puppy ^-^
Maar ja, als een van je ouders in het ziekenhuis komt te liggen en voorlopig nog even moet revalideren gaat dat opvoeden van een pup in combinatie met een laatste week werk en paar dagen school toch wel moeizaam. Enter Hannah.
