Deze post gaat niet over boeken, over mijn studie, of over zingen. Sorry. Also, mijn many spijts voor de dramatische titel, daar had ik even zin in. Het voelt zo. Also, taal is all over the place.
For some reason is dit een fijne kleur om in te schrijven. Ik voelde de blogpostschrijfkriebels al een tijdje, maar nu dan toch echt maar, want er is weer eens iets gebeurd. Ik was blij aan het bijkomen van deadlines en stress in mijn blije studentenstadje Groningen toen ik dinsdagavond/woensdagochtend (het was half vier) een appje kreeg. Gelukkig had het universum me gezegend met een goede vriend in de buurt die nog wakker was, die direct bereid was om mij naar thuisthuis te brengen. Want, get this, mijn ouders hebben een puppy ^-^
Maar ja, als een van je ouders in het ziekenhuis komt te liggen en voorlopig nog even moet revalideren gaat dat opvoeden van een pup in combinatie met een laatste week werk en paar dagen school toch wel moeizaam. Enter Hannah.
Ik kan naar eer en geweten zeggen dat ik geen flauw benul had van hoe hondenbabyunits werkten op dinsdag. Woensdagochtend nam ik basically de zorg voor een acht weken oude pup op me. Het is een ontdekkingsreis. Hierover in een volgende post meer :) Inmiddels hebben mijn broertjes vakantie en is mijn zus(je) ook al weer aanwezig, dus dat scheelt in de 'iedereen moet overal op tijd zijn help drama'-stress. Wel is het ingewikkeld om alle losse eindjes aan elkaar geknoopt te houden, omdat we eigenlijk allemaal zoekende zijn naar hoe dit systeem dat mijn ouderlijk huis heet nu eigenlijk in elkaar steekt.
De laatste tijd heb ik veel tijd en aandacht gegeven aan systeemtheorie, hoe mensen werken, hoe ik werk en hoe ik mezelf vertel dat ik een uniek wezen ben zonder dat ik daadwerkelijk kan definiëren wie 'ik' ben. Want ik ben een wezen met bepaalde voorkeuren, (fysieke) kenmerken, en een in grote lijnen als 'van mij' voelend verleden, maar ook een onderdeel van allerlei collectieven. Omdat het thuisthuis-collectief nu even meer aandacht en vrijwel al mijn tijd van mij vraagt, moeten de andere collectieven dus eem op een lager pitje. Maar omdat ik al zo lang nog maar weinig echt meegedraaid heb thuisthuis, moet ik hier opnieuw mijn plaats vinden ofzo. Want ben ik nog wel oudste zus na 6 jaar afwezigheid? (stiekem valt dit wel mee hoor, dit is een gedachte die wel eens langskwam op mijn minder goede dagen)
Verder brengt dat met zich mee dat ik niet weet hoe het huishouden het hier draait en dus maar lekker doe wat ik zie dat gedaan moet worden. Bijvoorbeeld het uitpakken van de vaatwasser (daar schijnt een designated broertje voor te zijn, maar die is dus al off the hook sinds ik er ben :P) of het stofzuigen beneden (ander broertje, wel designated, also off the hook, want ja, de pup moest nu eenmaal aan het geluid van de stofzuiger wennen dus dat ging ik even fixen.)
Maar ik laat ook echt wel steken vallen, en stiekem vind ik dat niet zo heel verschrikkelijk. Ik heb slaaptekort, chronische hoofdpijn, en leef op koffie (maar ik eet wel genoeg ;) ), en ik geef wat ik op het moment over heb. En nu is dat dus eem typselen met een gigantische mok 'loslaten'-thee, van KleurKracht. Op de saait zeggen ze er het volgende over:
Een combi van groene en zwarte thee. Een thee die
soms nodig is, want loslaten is niet eenvoudig. Een
bakkie troost doet goed.
Ingrediënten: groene en zwarte thee, citroengras,
lavendel, roos.
Het is zo moeilijk chill ^-^ Ik drink hem al een tijdje, meestal wanneer ik thuisthuis even bij moet komen en afstand mag nemen van de drama die ik soms voel over hoe mijn leven werkt (ook wel zonder mijn bemoeienis :P) of welke keuze ik moet maken (das nie altijd aan mij, maar daar maak ik me dan wel druk over) of over hoe wiebelig de wereld is. En dat mag ik dan gewoon loslaten. Ik denk bij loslaten niet zozeer aan het 'mensen laten vallen' of 'niet meer mijn alles geven' maar gewoon aan het doorgeven van de zorg die je soms kunt voelen over de gewenste uitkomst. En dat kan ik doorgeven aan een God, aan het universum, aan de natuur, noem het maar.
Dan kan ik gewoon lekker verder timmeren aan mijn pad en geef ik alles wat niet bij het nu hoort gewoon aan later. Is eigenlijk wel chill om gewoon in het hier en nu te timmeren aan dat wat mij later als ik groot ben in staat gaat stellen om wonderlijke dingen te doen. En de kern daarvan komt voort uit een vrij simpele vraag: 'dit ding, waar ik me nu druk om maak. Either way, maakt het over twintig jaar nog uit?' Als het antwoord hierop ja is vraag ik me dus af of het over honderd jaar nog uitmaakt. Het antwoord is zo vaak nee dat ik daar wel een weg in kan vinden :)
En ja, ik heb me eventueel best wel veel verdiept in filosofie/psychologie de laatste tijd. Ik heb best wel heel hard gestudeerd, en daarbij was de 'nu timmeren, piekeren kan altijd nog'-mentaliteit onmisbaar. Nou ja, ik had het ook nog wel zonder gekund, maar dit was toch echt wel een heel stuk makkelijker.
De pup roept, ik mag weer aan de bak :)
Liefde en rust,
Hannah
ps. Paranoten (brazil nuts) zijn superchill. Schijnt ook veel selenium in te zitten trouwens, niet op od-en ;)
Also, ik ben wel aan het proberen te lezen in deze heksenketel, maar slaap gaat voor :) x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten