'It', in dit geval, is de jeuk in mijn handen die wil dat ik het bloggen weer oppak.
Vogelvluchtsige update: Ik woon weer in Groningen; ik ben nog steeds aan het fitnessen, maar inmiddels ook hier; ik ben niet langer Commissaris Extern van Bathroom, hoewel ik er nog steeds zing; ik ben inmiddels wat actiever op de studentenvereniging.
In deze mythe die kerstvakantie heet ben ik voornamelijk bezig met het herschrijven van mijn scriptie, die eng groot is (30 pagina's) en gaat over de verschillende manieren waarop voormalige first ladies van de Verenigde Staten hun autobiografische werken vormgegeven hebben, geplaatst in de respectievelijke specifieke historische contexten van de administraties van Carter, Reagan en Clinton. (Clinton iets minder, das mijn vertrekpunt en eindpunt, maar niet waar mijn focus op ligt)
In dit proces heb ik dus enorm veel gelezen, maar erg weinig tijd gehad om voor de lol te lezen. Wel heb ik een fijn boek gelezen in de zomer, dat me aangreep. Ik heb er hier nog niet over geschreven, dus bij deze.
Griet op de Beeck - Vele hemels boven de zevende
Dit boek is echt alle liefde. De manier van schrijven is prachtig. De variatie in personages die zo heerlijk duidelijk van elkaar verschillen maakt dat je het idee hebt dat je naar een film aan het kijken bent terwijl je tijgerlijkertijd het boek aan het lezen bent.
(Ja, die tijger was expres. Na een keer gehoord te hebben van deze typfout in een brief die een vriend van me schreef, kan ik in mijn scriptie me nog net inhouden, maar hier vind ik dat ik wel een tijgerlijkertijd mag plaatsen.)
Geschreven door een Vlaamse, volgt dit boek vijf mensen die allemaal iets met elkaar te maken hebben. De vijf personages in kwestie zijn een oudere man van 71, zijn kleindochter van twaalf, twee van zijn dochters richting de middelbaarheid van leven, en een man in dezelfde leeftijdscategorie. Hoewel er een zekere cringe-factor in zit (Niet zo erg als in Some like it hot though) werd ik enorm gelukkig van het mogen lezen van dit verhaal. Ik geloof dat ik er twee dagen over heb gedaan, en toen ik halverwege moest stoppen omdat ik sociaal moest gaan doen had ik daar erg veel moeite mee. Vervolgens ging ik bij iedereen die wilde luisteren vertellen hoe geweldig dit boek wel niet is.
De manier waarop op de Beeck haar personages heeft neergezet, door hoofdstukken in te delen in vijf afzonderlijke stukken, zorgt ervoor dat alle personages in de ik-persoon geschreven konden worden en intense interne monologen een ding zijn. Het boek maakt gruwelijk duidelijk dat alle mensen zowel groots als ontzettend klein zijn, en het einde was door mijn lekkende ogen lastig te lezen.
Kunnen we niet gewoon een pauze knop inlassen voor het leven? Dat je, wanneer je een goed boek aan het lezen bent, gewoon even alles stop kan zetten?
Ik denk dat dit afstuderen dingetje een vreemde uitwerking op me heeft. Ik heb een best lange tijd (denk okt/nov) rustig 5/6 dagen in de week gemiddeld denk ik een uur of 8 per dag besteed aan mijn scriptie, en ik heb niet het idee dat ik er echt heel erg gestrest om ben geweest. Vervolgens kwam een volgende deadline om de hoek kijken, en ik ben nog niet kapot aan het gaan van de stress. IN DECEMBER. (als je hier nieuw bent, lees eens terug hoe ik er vorig jaar aan toe was :P)
Natuurlijk ben ik wel gestresst, en ik word heel erg moe van te veel mensen om me heen, maar ik heb ook geen verantwoordelijkheden op me genomen voor de kerstdagen (behalve een simpele 'dan ga ik er zijn, dan ga ik weer weg'), en ik heb helemaal geen sinterklaas gevierd.
Zwarte Piet was ik al aan het boycotten (teveel discussie om te kunnen zeggen dat het niet in ieder geval voor een deel van de Nederlandse bevolking kwetsend is, om het nog maar even niet te hebben over de internationale mening over deze 'traditie', en ik heb nog niet genoeg tijd gehad om hier onderzoek naar te doen om geen aanhalingstekens rond het woord 'traditie' te plaatsen.) en ik merk dat ik een stuk rustiger ben omgegaan met al mijn enge deadlines dan dat anders het geval was geweest.
Wat betreft de kerstdagen: als het echt gaat om bij mensen zijn waar ik bij wil zijn, mag ik mezelf de ruimte geven om gewoon mezelf te zijn. Als dat betekent dat ik me even terug moet trekken met een boekje of een muziekje, dan zij dat zo. Ik kan mezelf dat niet kwalijk nemen, en ik denk dat dit alleen al mij een stuk meer rust geeft dan ik vorig jaar aan het ervaren was.
Verder ben ik rustig bezig met commissiewerk, mijn huisje op orde houden, mezelf genoeg voedseltjes geven en regelen dat er sojaijs beschikbaar komt in mijn supermarkt. Ik wil wel beloven snel weer te bloggen, maar we weten allebei dat dit pas weer gaat gebeuren als mijn handen weer gaan jeuken. Wel hoop ik dat de jeuk snel weer op bezoek komt, ik vind dit best wel heel erg awesome om te doen.
P.s. Yogi tea Classic. Netjes iedere ochtend een kopje, als ik tijd en zin heb later op de dag weer. Als ik thuis studeer zit ik er rustig de hele ochtend aan :)
Also, hier een daadwerkelijke recensie over Vele hemels boven de zevende, door Annette Jenowein, die veel meer zegt dan de mijne: http://recensieweb.nl/recensie/moeilijke-levens-in-hemels-proza/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten