Het mysterie dat de Verenigde Staten heet.

Ik begon dit te schrijven in begin februari, daarom is de chronologie wat vreemd. Wilde het toch wel publiceren, want is cool. 


De laatste tijd heb ik het vrij druk gehad. Studie is weer bezig (ik had daadwerkelijk een weekje vakantie dit jaar), ik woon weer door de week in Groningen, ik ben weer druk bezig met alle sociale dingsels die weer beginnen.

Dat weekje vakantie was heerlijk, ik ben in drie dagen tijd alle stadia (verbazing, verwarring, vrolijkheid, verveeldheid, verse moed) doorgelopen. Ik heb een paar dagen serie gekeken (Leverage is zo ontzettend tof. Echt. Donders.), pilates weer opgepakt (en inmiddels doe ik dat nog maar 1-2 keer per week, want ik ben lui), en feestjes gevierd. Want ik was ervan overtuigd dat ik vergeten was hoe dat moest.

Verder zit ik nu hele dagen in de UB te pogen teksten op tijd gelezen en samengevat te hebben om docenten niet te boos te maken, bereid ik me oprecht idioot goed voor op colleges omdat ik a) een goede indruk wil achterlaten, b) mezelf hierin eindelijk eens iets serieuzer neem en c) het is zo leuk.. ;)

Boefjes, koekjes en muziek

Ik ben een boefje. Sorry B ;)

Ik heb al ruim twee maanden niet meer geschreven, en nu mijn handen beginnen te jeuken merk ik weer hoe fijn dit is. Het is best wel een beetje druk geweest de afgelopen tijd, nu ik twee onderzoekscolleges volg waarvoor ik veel moest lezen en leren en laten. (sorry, er was een mogelijkheid tot aliteratie ;) )

Daarbij komt dat een van de onderwerpen waar ik me in verdiept heb de laatste tijd over 'levensverhalen' gaat: de manier waarop auteurs hun persoonlijkheid en identiteit naar voren brengen in een geschreven narratief.
Donders mooi natuurlijk, maar het doet wel twijfelen aan de manieren waarop ik begrip probeer te vinden voor mezelf. Bloggen is namelijk volgens deze definitie ook een vorm van zelf-schrijven, net als tweeten, liken, pinnen en al dat soort gedocumenteerde uitingen van zelf/persoonlijkheid.