Please don't close the Circle.

Vandaag wil ik graag schrijven over een boek wat ik net uit heb. En vervolgens wil ik dan mijn mening het interwebs op sturen, want ergens is dat ironisch.

The Circle van Dave Eggers gaat over Mae, een jonge vrouw van 24, die ik tijgerlijkertijd ontzettend herkenbaar en volkomen vreemd vind. Volgens mij heb ik tot 12 keer toe het boek weggelegd met een resolute 'NEE.'

Mae leeft in de Verenigde Staten, en krijgt via een oud huisgenootje een baan bij de Cirkel.

Het bedrijf is gesitueerd op een campus, en werknemers kunnen daar niet alleen werken, maar ook eten, uitgaan, dansjes doen en sporten. Dat dit allemaal op één locatie kan klinkt ongetwijfeld heerlijk, en ik heb zelf al heel vaak gedroomd van zo'n plaats om daadwerkelijk eens meer tijd over te houden voor lezen, schrijven en tijd doorbrengen met mensen om wie ik geef zonder dat ik niet toe kom aan slaap, eten, en studie.

Was het maar zo'n feest.

Puppy, wasgoed en stofzuigers: wat er gebeurt wanneer je wel schrijft maar niet publiceert.

Ik wilde het volgende u niet onthouden, maar door drukte is B tegenwoordig niet 9 weken oud, maar al weer 16 weken. Ik heb haar ook al een tijdje niet gezien, omdat mijn studie weer begonnen is en ik dus weer kniediep in artikelen, boeken en aantekeningen zit ^-^

Zoals in mijn vorige post te lezen was ben ik tegenwoordig voor een pup aan het zorgen. Het is een meisje, ze is net negen weken oud, en is een bruin-bonte friese stabij. Ik kan niet anders dan toegeven dat ik stapelverliefd ben. (Ook viel te lezen dat ik oprecht heel weinig weet van hondenbabyunits, dus als ik hier ergens iets beschrijf wat niet klopt met jouw idee van hoe een pup opvoeden werkt, alvast mijn excuses :) )

Crisis, imperfectie en de kunst van het loslaten.

Deze post gaat niet over boeken, over mijn studie, of over zingen. Sorry. Also, mijn many spijts voor de dramatische titel, daar had ik even zin in. Het voelt zo. Also, taal is all over the place.

For some reason is dit een fijne kleur om in te schrijven. Ik voelde de blogpostschrijfkriebels al een tijdje, maar nu dan toch echt maar, want er is weer eens iets gebeurd. Ik was blij aan het bijkomen van deadlines en stress in mijn blije studentenstadje Groningen toen ik dinsdagavond/woensdagochtend (het was half vier) een appje kreeg. Gelukkig had het universum me gezegend met een goede vriend in de buurt die nog wakker was, die direct bereid was om mij naar thuisthuis te brengen. Want, get this, mijn ouders hebben een puppy ^-^

Maar ja, als een van je ouders in het ziekenhuis komt te liggen en voorlopig nog even moet revalideren gaat dat opvoeden van een pup in combinatie met een laatste week werk en paar dagen school toch wel moeizaam. Enter Hannah.